استاد اخلاق آیه الله حاج آقا رضا بهاء الدینى در باب اهمیت و توجه خاص نسبت به نمازهاى واجب و مستحب چنین مىفرمایند:

نماز معراج است اگر نماز انسان صادقانه باشد و حرفهایى که در نماز مىزند دروغ باشد این نماز معراج است وقتى انسان مىگوید: ایّاک نعبد وایّاک نستعین یعنى عبادت و بندگى من منحصر به حق تعالى است. اگر انسان موجودى باشد که غیر خدا را عبادت نکند و به ما سوى الله استعانت نجوید نماز معراج اوست. ولى چرا نفوس عروج پیدا نمىکنند چرا به سوى خدا حرکت نمىکنند؟ چگونه است که هم نماز مىخواند هم قلدرى و سفاکى مىکند این براى این است که نمازش صادقانه نیست.

اگر نماز صادقانهبود عروج دارد. دروغبافى آدم را به جایى نمىرساند. در نماز امام زمان (عج) تکرار ایاک نعبد و ایاک نستعین براى این است که عروج پیدا کنید. ولى اگر صدتا دروغ گفتید سقوط پیدا مىکنید»(1).

و در شرح حالش چنین مىفرمایند:

«بنده از نوجوانى به روزه و نماز شب علاقمند بودم سالهاى بسیارى با آنها انس داشتهام که منشأ آثار و خیرات فراوانى برایم بودهاند. اولین بارى که ارواح علماى بزرگ به سراغ ما آمدند هنگامى بود که از شدّت روزه فشار سختى را تحمل مىکردم حتى افرادى چون امام خمینى توصیه به

ــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ نردبان آسمان، ص268 و163.

ترک روزه مىکردند امّا آثار و برکات آن بسیار بود و علاقه فراوانى به آنها نشان مىدادم. به نماز شب نیز عشق و علاقهاى زیاد در خود احساس مىکردم به طورى که خواب شیرین در برابر آن بىارزش بود.

به حدّى این شور و عشق در من زیاد بود که گاهى خود بیدار مىشدم و گاهى دست غیبى مرا بیدار مىکرد یادم هست در سال 1365هـ ش، که بیمار بودم در اثر کسالت ضعف شدیدى پیدا کردم بر آن شدم که در آن شب، نماز شب را تعطیل کنم چون توان آن را در خود نمىدیدم. امّا در سحر همان شب حاج آقا روح الله خمینى(قدس سره) را در خواب دیدم که مىگوید بلند شو و مشغول نماز شب شو.

در آن شب به خاطر سخنان ایشان مشغول نماز شب شدم. البته تأثیر روزه و نماز شب با دست کشیدن از گناه و دورى از محرّمات حاصل مىشود»(1).

نماز، کار بزرگى است. گمان نکنید کار آسانى است. عظمت نماز به پیکره نماز نیست به این نیست که اولش تکبیر و آخرش تسلیم و داراى اقوال و افعال و اذکار و قیام و قعود باشد نماز بزرگ است چون براى توحید و اخلاص در عبودیت است و گر نه انسان صد سال هم که نماز بخواند مشرک است. عروج بشر به توحید عملى و توحید اعتقادى به انقطاع از غیر خدا و وابستگى و اتصال به خداى تعالى است. در این مرحله است که بشر منتهاى عبودیت و تکامل را طى کرده است»(2).

ــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ آیت بصیرت، ص97.

2 ـ نردبان آسمان، ص164.

نوشته شده در یکشنبه 86/9/4 ساعت 2:54 عصر به قلم من منتظرم ❤ دیدگاه منتظران ( ) ❤